Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego mieści się w byłym Pawilonie VII Oddziału Chirurgicznego Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie powstałym w 1905 roku z przeznaczeniem na oddział chirurgiczny. W obecnym hallu wejściowym mieściła się sala operacyjna. Na chirurgii Szpitala Ujazdowskiego wykonywano pionierskie zabiegi torakoplastyki stosowane w leczeniu gruźlicy płuc. Zabiegom tym towarzyszyły przetoczenia krwi bezpośrednio od jednego pacjenta do drugiego, poprzedzone próbą krzyżową na zgodność grup krwi. Pawilon VII, w którym mieści się Instytut Teatralny, przeznaczony był dla kadry oficerskiej. W sąsiednim Pawilonie VI, obecnie mieszczącym zbiory specjalne Głównej Biblioteki Lekarskiej, leczono żołnierzy. Powstanie Warszawskie zapisało dramatyczną kartę w dziejach Szpitala Ujazdowskiego. Ostrzeliwany przez Niemców udzielał pomocy medycznej powstańcom, ludności cywilnej i jeńcom.

Po 1945 roku niezburzony w czasie wojny Pawilon VII służył biurom odbudowy stolicy, następnie – Muzeum Historii Polskiego Ruchu Rewolucyjnego (do 1991). W tym czasie Pawilon przeżył też teatralną inicjację: w sezonie 1979/80 w obecnej Sali Prób swoją scenę miał Teatr na Rozdrożu. To tutaj przedstawili się szerszej publiczności Jacek Kaczmarski i Przemysław Gintrowski, to tutaj odbyło się pierwsze wykonanie legendarnych Murów. Ich entuzjastyczne przyjęcie przez widownię skłoniło władze do nagłego zamknięcia teatru. Od roku 1991 w Pawilonie VII mieścił się Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków.

W roku 2004 pawilon przekazany został Instytutowi Teatralnemu im. Zbigniewa Raszewskiego. Koncepcję przebudowy Pawilonu VII, zrealizowaną w latach 2005-2006 ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, opracował prof. arch. Stanisław Fiszer, projekt budowlany – arch. Stefan Żółtowski, wystrój wnętrz projektowały Karolina Benoit i Monika Pęcikiewicz.