Artyści teatru, szczególnie aktorzy bardzo często zajmują się twórczością literacką. Jest to zazwyczaj literatura faktu, często publikowane w formie książkowej „wywiady rzeki”, rozrachunkowe wspomnienia. Obraz całej drogi zawodowej ściśle chronologiczny i drobiazgowy, ale nie tylko. Artyści bardzo często sięgają również po rozmaite formy literackie. Piszą wiersze, eseje, krótkie opowiadania i rozbudowane powieści. Wydają zbiory felietonów, zamieszczanych wcześniej na łamach prasy. Wspomnienia pisane przez aktorów, często stają się narzędziem rozrachunku z przeszłością. Nie zawsze ten rozrachunek dotyczy pracy zawodowej i rozgrywek zakulisowych. Bez żadnych oporów prezentuje się czytelnikowi tajemnice życia prywatnego. Załatwia się różne bieżące sprawy. Ta twórczość to już nie tylko dokument życia teatralnego, czy powieść obyczajowa z życia sfer artystycznych, ale też dokument psychologiczny. Pierwsze pamiętniki miały zazwyczaj charakter podsumowujących wspomnień, spisywanych przez wybitnych artystów teatru pod koniec życia, bądź długiej i bogatej drogi zawodowej.
Współczesne książki aktorów często wychodzą poza ramy literackie: pamiętnika, dziennika intymnego, gawędy wspomnieniowej, czy powieści autobiograficznej. We wspomnieniach zamieszcza się rozmaite dokumenty, wyimki prasowe, recenzje i wywiady, zdjęcia z prywatnego archiwum, świadectwa szkolne, listy, eseje – luźno związane ze sobą i życiem bohatera, horoskopy, ankiety, a nawet świadectwa lekarskie lub karty przebiegu leczenia szpitalnego. Dużą część twórczości literackiej artystów teatralnych stanowią pisma teoretyczne i manifesty teatralne. Dla wielu natomiast pisanie stało się ważną, niekiedy równoprawną formą twórczości artystycznej.
