„Gdy już nikt nie słyszy, Gdy już nikt nie patrzy” | Fundacja Paryż
15 września o 19:30
ARTHouse ŻARKI, Myszkowska 100, Żarki (scena plenerowa)
16 września o 19:30
ARTHouse ŻARKI, Myszkowska 100, Żarki (scena plenerowa)
17 września o 19:30
ARTHouse ŻARKI, Myszkowska 100, Żarki (scena plenerowa)
4 października o 19:30
ARTHouse ŻARKI, Myszkowska 100, Żarki (scena plenerowa)
5 października o 19:30
ARTHouse ŻARKI, Myszkowska 100, Żarki (scena plenerowa)
Wstęp bezpłatny, rezerwacja miejsc: biuro@fundacjaparyz.pl
Spektakl dotyka różnych odcieni i aspektów naturalnego procesu, jakim jest starzenie. Siłą napędową do rozpoczęcia dyskusji są słowa aktorki, Geraldine Chaplin, która w jednym z wywiadów stwierdziła, że najtrudniejsze w starzeniu się jest to, że wraz z wiekiem człowiek staje się niewidzialny.
Lęk przed starością łączy się nierozerwalnie z lękiem przed śmiercią. Lęk przed śmiercią przesłania inny lęk: lęk przed życiem. Spektakl zaprasza do rozmyślań na temat: przemijania, starości, śmierci i życia, które trwa mimo to. Tworzy pomost dwóch perspektyw: tej, która spogląda nieubłaganie w zmierzch życia i tej, która skierowana jest w kierunku jego rozkwitu.
Spektakl dopełniony jest osobistą historią autorki, Marleny Niestrój, która jako żona towarzyszyła chorobie i odchodzeniu Piotra Szmitke, artysty interdyscyplinarnego, który zmarł w wieku 58 lat. Jeśli przyjąć, że starość to zużywanie się materii, jaką jest ciało to paradoksalnie bywa niezależna od wieku. Starość ma zatem różne oblicza, a odczuwanie przemijania jest bardzo subiektywnym procesem, zależnym od wielu uwarunkowań, psychicznych, mentalnych, środowiskowych, rodzinnych, fizycznych i tego, jaką postawę wobec życiowych wyzwań się wybiera.
Scenografia i środki audiowizualne tworzą przestrzeń, w której głosy osób starszych zostają usłyszane, a światło i dźwięk wzbogacają narrację, zapraszając do refleksji nad starzeniem się i przemijaniem. Spektakl, który łączy teatr wizualny i performance, okraszony jest wypowiedziami artystów – seniorów, reprezentujących różne dziedziny sztuki, na temat starości. Przedstawienie podkreśla ich szczególną wartość i wiedzę, stając się manifestem przeciwko ich wykluczeniu w społecznej świadomości.
„Gdy już nikt nie słyszy, Gdy już nikt nie patrzy” ma na celu zainicjowanie dialogu międzypokoleniowego, ukazując starzenie jako naturalną część życia. Przedstawienie przypomina, że potrzeba bycia widzianym i słyszanym nie jest ograniczana wiekiem, a godność i zrozumienie jest ważnym aspektem życia, niezależnie od upływu czasu.
ZESPÓŁ
Koncepcja, reżyseria, choreografia, scenografia: Marlena Niestrój
Współpraca reżyserska i dramaturgiczna: Marcin Herich
Muzyka: Ranne Ptaszki (Martyna Kubiak, Mateusz Szewczyk) oraz Piotr Szmitke
Występują: Marlena Niestrój oraz Martyna Kubiak, Mateusz Szewczyk (z muzyką na żywo)
Konsultacja choreograficzna: Agnieszka Malicka
W warstwie wideo pojawiają się: Ryszarda Gozdowska, Elżbieta Janiszewska, Alina Kaniewska, Adam Łukaszek, Wanda Majerówna, Roman Michalski, Bogumiła Murzyńska, Andrzej Putowski, Piotr Szmitke, Henryk Waniek
Światło: Marcin Thomann
Dźwięk: Bernard Pytlik
Produkcja: Fundacja Paryż
Współpraca: Teatr A Part
Serdeczne podziękowania dla Dyrekcji Teatru Śląskiego oraz Dyrekcji Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie za wsparcie w realizacji wywiadów z artystami.
