Aktualności Kalendarz wydarzeń Piękni 40-letni

Piękni czterdziestoletni | Roma Gąsiorowska

21 marca o godz. 19:00 bohaterką spotkania z cyklu "Piękni czterdziestoletni" w Instytucie Teatralnym będzie Roma Gąsiorowska. Rozmowę poprowadzi Michał Smolis.

opublikowano 23 lutego 2023

Absolwentka Wydziału Aktorskiego PWST w Krakowie (2006), aktorka, członkini zespołu TR Warszawa (2005 –2017), autorka kostiumów; grała w Narodowym Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie oraz na scenach stołecznych: Laboratorium Dramatu, Teatru Wytwórnia, OCH-Teatru, teatrpraga.pl. 21 marca o godz. 19:00 bohaterką spotkania z cyklu „Piękni czterdziestoletni” w Instytucie Teatralnym będzie Roma Gąsiorowska. Rozmowę poprowadzi Michał Smolis. Bezpłatne zaproszenia na wydarzenie dostępne są na stronie IT oraz w serwisie GoOut.net.

Wystąpiła w przedstawieniach w reżyserii, m.in. Krzysztofa Jaworskiego, Łukasza Kosa, Mikołaja Grabowskiego, Aldony Figury, Przemysława Wojcieszka, Grzegorza Jarzyny, Michała Borczucha, Leny Frankiewicz, René Pollescha, Kornéla Mundruczó, Grzegorza Warchoła, Marka Pasiecznego. Zagrała, m.in.: w „Disco pigs” Walsha (2003), „Snach” Wyrypajewa (2004), „Bash” LaBute’a (2004), „Nocy, czyli starogermańskiej tragifarsie medycznej” Stasiuka (2004), Bajerkę w „Tiramisu” Owsianko (2005), Sugar w „Cokolwiek się zdarzy, kocham cię” Wojcieszka (2005), Zerlinę w „Giovannim” Mozarta (2006), Dżinę w „Dwojgu biednych Rumunach mówiących po polsku” (2006), Sybillę Vane w „Portrecie Doriana Graya” Wilde’a (2009), Edytę w „Między nami dobrze jest” Masłowskiej (2009), w „60/09” Frankiewicz (2009), w „Jacksonie Polleschu” Pollescha (2011), Jaśminę w „Nietoperzu” wg Straussa (2012), w „Pierwszej Damie” Kilburga Reedy’ego (2013), w „Diabelskim młynie” Assousa (2013), Dorotę w „Drugiej kobiecie” wg Cassavetesa (2014), Zosię w „Męczennikach” Mayenburga (2015). Wystąpiła w przedstawieniach Teatru Telewizji, m. in.: „Scenach z powstania…”, „Kluczu”, „Zorce”, „I. znaczy Inna”, „Doktor Halinie”, „Dolce Vita”, „Tamtej twarzy”. Zagrała w filmach, m.in.: „Pogoda na jutro”, „Wieża”, „Oda do radości”, „Futro”, „Wojna polsko-ruska”, „Tatarak”, „Moja krew”, „Jestem twój”, „W imieniu diabła”, „Sala samobójców” „Listy do M.”, „Ki”, „Córki dansingu”, „Kochaj”, „Tarapaty”, „Serce nie sługa”, „Polandja”, „Plan B”, „Ciemno, prawie noc”, „1800 gramów”, „Amatorzy”, „Plan lekcji” i serialach telewizyjnych, m.in.: „Prawo miasta”, „Pitbull”, „Londyńczycy”, „Ratownicy”, „Sama słodycz”, „Krew z krwi 2”, „Bodo”, „Przyjaciółki”, „Echo serca”. Za rolę Leny w przedstawieniu „Zimne dziecko” w PWST w Krakowie otrzymała nagrodę XLV Kaliskich Spotkań Teatralnych w kategorii młody aktor; za rolę w filmie „Ki” otrzymała nagrodę miesięcznika „Film” – Złotą Kaczkę w kategorii najlepsza rola kobieca, nagrodę dla najlepszej aktorki 21. Festiwalu Kina Europy Wschodniej w Cottbus i nagrodę za główną rolę kobiecą 36. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni; laureatka Srebrnego Szczeniaka za najlepszą drugoplanową rolę żeńską w filmie „Sala samobójców” na I Festiwalu Aktorstwa Filmowego im. Tadeusza Szymkowa we Wrocławiu; za rolę w przedstawieniu „Nietoperz” otrzymała Grand Prix LIII Kaliskich Spotkań Teatralnych, nagrodę za najlepszą drugoplanową rolę kobiecą 6. Boskiej Komedii oraz Gwarancji Kultury dla reżysera i zespołu TR Warszawa w kategorii teatr za zespołową kreację; laureatka nagrody specjalnej AICT im. Treugutta za rolę Marthy w spektaklu Teatru Telewizji „Tamta twarz”. W 2012 założyła prywatną szkołę aktorską AktoRstudio, gdzie prowadzi kursy dla dorosłych, młodzieży i dzieci; w ramach studia W-arte! Open Art Space organizuje liczne wydarzenia kulturalne (wystawy, pokazy filmowe, koncerty, targi czy projekty ART-Brandingowe). Przy ulicy Łowickiej w Warszawie stworzyła showroom, w którym prezentuje prace i działania różnych artystów; jest projektantką mody i współautorką książki „Całe szczęście jestem kobietą”; zajmuje się również coachingiem.

„W szkole i podczas pracy nauczono mnie, że graną przez siebie postać trzeba pokochać taką, jaka jest. Nie można na siłę pokazywać jedynie jej lepszej strony. Nie wolno się bać i nie wolno brać na siebie winy za cechy swojej bohaterki. Nie należy oceniać. Trzeba utożsamiać się z nią, a jednocześnie mieć dystans do siebie” – komentowała swój zawód Roma Gąsiorowska. „Roma nie fałszuje w rolach, bezgranicznie się im oddaje. To czyni z niej aktorkę pełną gębą. Widz zapomina o wielu rzeczach, gdy ona gra i ma nad nim władzę. To fantastyczne” – podkreśla Jan Peszek. „Ona natychmiast, intuicyjnie się odnajdywała w nowych okolicznościach. Zadomowiła się bardzo w kinie. Na twarzy Romy maluje się wszystko, każda reakcja. To fantastyczny materiał dla filmowców” – dodaje Jerzy Stuhr. Dwie dekady pracy Gąsiorowskiej w teatrze dowiodły, że jest wszechstronną aktorką, obsadzaną przede wszystkim w repertuarze współczesnym.

Archiwalne rozmowy w ramach cyklu znajdują się na kanale YouTube IT:

ZOBACZ HASŁO POŚWIĘCONE AKTORCE W ENCYKLOPEDII TEATRU POLSKIEGO

18 stycznia 1997 odbyły się w Warszawie premiery „Bzika tropikalnego” Witkacego w reżyserii Grzegorza Jarzyny i „Elektry” Sofoklesa w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego. Ten dzień, a właściwie wieczór – nazwany przez Macieja Nowaka „przełomem styczniowym”- wyznaczył najważniejszą cezurę w najnowszej historii polskiego teatru. Na sceny wkroczyła odmienna estetyka i nowy model aktorstwa.

Generacja dzisiejszych czterdziestolatków pierwsze zawodowe kroki stawiała w warunkach całkowicie odmiennych od tych, do których przygotowywała ich szkoła. Wychowywani w kulcie i micie teatralnej zespołowości, zderzali się z nową rzeczywistością, która weryfikowała ich plany i marzenia. Tworzyła zupełnie nowe perspektywy, ale też była źródłem rozczarowań i frustracji.

Dwie dekady aktywnej i twórczej obecności na scenicznych deskach, a także w wielu przypadkach ekranach kin i telewizorów, to bardzo dobry moment na pierwsze podsumowania. Z jakimi nadziejami rozpoczynali pracę? Co było uciążliwym bagażem? Które role uważają za ważne, a których woleliby nie zagrać? Czego żałują, że jeszcze nie zrobili, a co im się śni po nocach? Co ich denerwuje we współczesnym życiu teatralnym, a co stanowi o jego sile i wyjątkowości? Kim byli ich nauczyciele i mistrzowie, ale też kim są ich następcy?