VORTEX jest instalacją dźwiękowo-choreograficzną, w której ciało funkcjonuje jako materia do słuchania i w której tańca doświadcza się na poziomie audialnym. To zanurzone w ciemności i pozbawione aspektów wizualnych doświadczenie kwadrofoniczne, gdzie rodzaj, kierunek i intensywność dźwięku stwarzają iluzję poruszających się ciał i wywołują wrażenia towarzyszące odbiorowi spektaklu choreograficznego.
Projekt wyrasta z namysłu nad trójwymiarowością i podróżowaniem dźwięku, ale stawia też pytania o obiektywizujące, linearne podejście do historii tańca: zaproponowane pojęcie wiru pozwala przyjrzeć się temu, jak różne style i formy choreograficzne cyrkulują, jak się przyciągają i przenikają. Instalacja została pomyślana jako subiektywna biblioteka tańca, w której afekt przywitali mnie burzą wiwatów. Wróciłam na balkon i zaczęłam rzucać róże, lilie i fiołki w tłum. Byłam głęboko poruszona. Zapytałam moją asystentkę: co takiego zrobiłam, że wzbudziłam tak wielki entuzjazm? Proszę pani – odpowiedziała – uszczęśliwiłaś ich, pozwoliłaś im na godzinę zapomnieć o smutku życia.
Pokaz premierowy odbywa się w ramach przeglądu zwycięskich projektów VI edycji programu „Placówka” (29 września – 3 października 2021 roku), którym od pięciu lat wspieramy prowadzenie poszukiwań teatralnych przez artystów i grupy twórcze.
Do tej pory w ramach „Placówki” Instytut Teatralny sfinansował siedem projektów: „Życie i śmierć Janiny Węgrzynowskiej” Ludomira Franczaka (premiera 6 maja 2016), trans-operę „Anestezja” grupy daed baitz (premiera 3 grudnia 2016), „Negronautki” Wiktora Okwara (premiera 7 września 2017), „Flagę nr 5” Moniki Drożyńskiej (premiera 21 września 2017), „Malinę” Marty Malikowskiej (pokazy premierowe: 3 i 4 listopada 2018), performans „Zastanawiam się…” Joanny Pawlik (premiera 14 listopada 2019) oraz „Święto wiosny na aturi i mimozy wstydliwe” Klaudii Hartung-Wójciak (pokazy premierowe: 18, 19 i 20 września 2020).
