Krzysztof Orzechowski, aktor, reżyser i dyrektor teatrów znany jest także czytelnikom ze swojej pisarskiej pasji. Wydał do tej pory tom wspomnień „Podróż do kresu pamięci”, dwa zbiory felietonów oraz książkę „W trzech zdaniach”. Niedawno wydawnictwo UNIVERSITAS wydało tom „Wpadnij to pogadamy…”, w którym Krzysztof Orzechowski odpowiada na pytania swojego przyjaciela, filmoznawcy
Łukasza Maciejewskiego.
Na książkę składa się siedem rozmów, z których pierwsza odbyła się w listopadzie 2019 r. a ostatnia w kwietniu 2020 r. Rozmowy są o teatrze, ale nie tylko. To także zapis spraw aktualnych w półroczu, w ciągu którego panowie rozmawiali. Nie mogło się rzecz jasna obyć bez rozważań nad reperkusjami w kulturze spowodowanymi pandemią. Ale głównym tematem rozważań obu panów jest – jak założył na początku rozmów Krzysztof Orzechowski – czas. Czy może raczej jak zmienił się teatr, artyści, gusty obserwowane przez Krzysztofa Orzechowskiego przez kilkadziesiąt lat jego zawodowego życia.
W październiku 2019 r. Teatr Bagatela, którego dyrektorem w latach 1997-1999 był Krzysztof Orzechowski, obchodził jubileusz 100-lecia istnienia. Jubileusz i oskarżenie o mobbing ówczesnego dyrektora Bagateli Jacka Schoena, kontrowersje dotyczące spotkania Romana Polańskiego ze studentami łódzkiej „filmówki”, zanik autorytetów i upolitycznianie historii teatru są tematami pierwszej rozmowy. Rozmowy druga, trzecia i szósta koncentrują się na życiorysie i pracy Krzysztofa Orzechowskiego: jego wczesnej fascynacji teatrem, tradycji wyniesionej z domu, latach spędzonych w Teatrze Dramatycznym w Warszawie, latach reżyserowania i wreszcie dyrektorowania w Bagateli i „Słowaku”. W rozmowie czwartej uczestniczyła Anna Dymna (prywatnie żona Krzysztofa Orzechowskiego). Rozmówcy koncentrowali się
tym razem na kinie, duchowości i nowym pokoleniu w teatrze. Pozostałe rozmowy dotyczyły pandemii (rozmowa z 6 kwietnia 2020 r.) oraz artystów i zmianie statusu aktora i elity (rozmowa z 23 kwietnia 2020 r.).
Były długoletni dyrektor Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie to teatralny tradycjonalista i z tej perspektywy patrzy na teatr, kulturę, świat. To perspektywa owiana nutką nostalgii za dawnym teatrem, minionym czasem.
