Teatrolog Krzysztof Miklaszewski, niegdyś aktor Tadeusza Kantora, scenarzysta i reżyser, kierownik literacki kilku teatrów, dyrektor krakowskiego Teatru TV (1972-1975) i warszawskiego Teatru Rampa (1997-2002), znany ze swych publikacji książek o teatrze Tadeusza Kantora, realizator wielu cykli ukazujących sylwetki polskich artystów sceny i dokumentujących wydarzenia teatralne wydał książkę „Moje życie w teatrze”. Zebrał w niej swoje recenzje, wspomnienia i teksty publicystyczne zamieszczane m.in. w „Dzienniku Polskim”, „Życiu Literackim”, „Kulturze”, „Literaturze”, „Teatrze”, „Scenie”. Znalazły się w niej także wstępy do programów teatralnych Teatru Rampa, kiedy był jego dyrektorem. Zamieścił także swoje wystąpienia na sesjach, sympozjach i kongresach teatrologicznych.
Książka dzieli się na pięć rozdziałów. Zamiast wstępu autor zamieścił artykuł zatytułowany „Żywot poczciwy krytyka teatralnego” opublikowany w „Życiu Literackim” w 1977 r. będący swoistym credo Krzysztofa Miklaszewskiego. Pierwszy rozdział „Trudne początki „bycia” w teatrze… (1964-1971)” zawiera recenzje, wywiady, sylwetki twórców teatru studenckiego, głównie spektakli Teatru STU, ale także Teatru Ósmego Dnia i Teatru Gong. Pointą tego rozdziału jest tekst „Kierownik literacki – istota nieznana” zamieszczony w „Teatrze” w 1972 r. dotyczący rozczarowań pracą w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie, gdzie w latach 1971-1972 Krzysztof Miklaszewski był zatrudniony, jako kierownik literacki.
Drugi rozdział zatytułowany „Uroki telewizji, fascynacja Cricotem i… los recenzenta (1964-1971)” to pokłosie peregrynacji recenzenta teatralnego po kraju oraz sylwetki polskich artystów, którzy byli gośćmi cyklu programów telewizyjnych Krzysztofa Miklaszewskiego „Twarze teatru” i „Anatomia spektaklu”. Rozdział wieńczą wspomnienia o Konradzie Swinarskim, który tragicznie zginął w katastrofie samolotu lecącego do Damaszku w 1975 r.
W rozdziale „Między rewolucją transformacji a nędzą stanu wojennego (1982-1991)” autor zamieścił wybór swoich recenzji teatralnych z lat 80. i przełomu lat 80. i 90. Rozdział rozpoczynają teksty poświęcone Teatrowi Cricot i Tadeuszowi Kantorowi zmarłemu w 1990 r., a także kolejny tekst z cyklu „Anatomia spektaklu” o „Zbrodni karze” w reż. Andrzeja Wajdy.
Czwarty rozdział „W azylu teatralnych wysp na oceanie przemian (1992-2007)” zawiera teksty dotyczące dokonań teatru polskiego na emigracji w Londynie, wspomnienie o Piotrze Skrzyneckim, testy o wydarzeniach teatralnych z wymienionych lat, pożegnanie Jerzego Grotowskiego i Kazimierza Dejmka, noty do programów spektakli Teatru Rampa, którego to teatru był dyrektorem artystycznym, artykuł metodyczny do spektaklu – warsztatu dyplomowego Akademii Praktyk Teatralnych w Gardzienicach „Sceny z „Umarłej klasy” wg Tadeusza Kantora, a także kolejne teksty z cyklu „Twarze teatru”.
Piąty, ostatni rozdział to referaty, wystąpienia na sesjach i konferencjach naukowo-artystycznych, wspomnienia jubileuszowe, felietony i eseje okolicznościowe o kulturze studenckiej, Gardzienicach, Konradzie Swinarskim, Tadeuszu Kantorze. Rozdział wieńczy pożegnanie z Zygmuntem Greniem, trzecim, obok Edwarda Csato i Jana Kotta, mistrzem Krzysztofa Miklaszewskiego.
Każdy kolejny rozdział porządkują glossy: polityczna, teatralna i osobista, przypominające o wydarzeniach politycznych, teatralnych i drodze zawodowej Krzysztofa Miklaszewskiego w każdym z omawianych okresów.
Książka „Moje życie w teatrze”, będąca podsumowaniem działalności Krzysztofa Miklaszewskiego, jest także panoramą życia polskiego teatru począwszy od lat 60. aż po czasy współczesne.
