„Gawędy o operze” Jacka Marczyńskiego przybliżają profanom świat tego gatunku muzyki. Autor w kilkudziesięciu krótkich opowieściach zawarł najważniejsze wątki z historii opery.
Poczynając od jej narodzin, kiedy to w XVII wieku działała Camerata florencka, której przypisuje się największe zasługi w powstaniu tego gatunku muzyki. Gawęda toczy się poprzez życiorysy znanych kompozytorów, śpiewaczek, śpiewaków i impresariów ubiegłych wieków. Ich sylwetki ukazane są na tle przemian społecznych i estetycznych a także wydarzeń danej epoki. A i odniesień do współczesnych wystawień oper dawnych mistrzów jest całkiem sporo.
Autor skupia się głównie na historii opery na świecie, ale jeden z rozdziałów poświęca utworzeniu w 1635 roku przez Władysława IV dworskiej sceny operowej. W owym czasie poza Polską i Włochami nikt w Europie nie mógł się poszczycić takim przybytkiem. Kolejny rozdział traktujący o historii opery w Polsce poświęcił powstaniu Operalni w Warszawie, a także życiorysom Stanisława Moniuszki, Franciszka Bohomolca, Jana Stefaniego i Karola Kurpińskiego. Nie mogło oczywiście zabraknąć rozdziałów o operach Karola Szymanowskiego i Krzysztofa Pendereckiego oraz o inscenizacjach ich dzieł w XX i XXI wieku. Marczyński przybliża także czytelnikom sylwetki słynnych polskich wokalistów: primadonny Marcelli Sembrich-Kochańskiej, tenorów Jana Kiepury i braci Reszke oraz basa Adama Didura.
Poważna historia opery miesza się w tych opowieściach z wątkami lżejszymi. Marczyński przytacza np. fakt bójki na londyńskiej scenie w 1727 roku. Rywalizujące ze sobą solistki zaczęły zdzierać z siebie kostiumy. Ujawnia także, że znany dyrygent Arturo Toscanini nazwał znanego tenora bydlakiem, a muzyków bił po głowie batutą.
Ostatnie rozdziały książki Jacek Marczyński poświęcił obecności polityków na scenie i widowni, historii nagości na scenie operowej, roli reżyserów i dyrygentów, sylwetkom słynnych śpiewaczek i śpiewaków operowych, a wreszcie krótkim karierom solistek i solistów.
Polecam te gawędy nie tylko miłośnikom opery.
