Finałowe działanie związane z projektem to instalacja performatywna, która z jednej strony przybliża postać artystki, z drugiej jest autorską wariacją opartą o jej życie i twórczość. To również podsumowanie prawie dwuletniego chodzenia śladami Węgrzynowskiej i gromadzenia archiwum związanego z jej osobą. Pomimo, a może właśnie przez to, że całe swoje życie poświęciła pracy twórczej, nadal pozostaje osobą nieznaną nie tylko szerszej publiczności, ale nawet ścisłemu gronu ludzi zajmujących się sztuką współczesną i projektowaniem. Jej postać jest zamazana, niewidoczna, a ślady po niej pozostałe – ukryte i zatarte.

Węgrzynowska jawi się jako figura mityczna, której przypisać można niemały wpływ na współczesność, jednocześnie funkcjonująca w samotności na jej obrzeżu. To usytuowanie się na orbicie świata z jednej strony pozwala dostrzec jego istotę, którą artystka upatrywała w ruchu, z drugiej jednak skazuje na wieczną tułaczkę i odosobnienie – również po śmierci.

Instalacja performatywna, która układa się w rytmie spektaklu skupia się na Węgrzynowskiej jako człowieku, którego życie nierozłącznie związane jest z pracą twórczą, nie pozostawiając miejsca na radzenie sobie z codziennością. Codzienność ta staje się udręką, przeszkodą, zapętlonym rytuałem, ale jednocześnie pożywką i punktem wyjścia do tworzenia. Wchodzi w rejestry niemal barokowe – zmultiplikowana w geometrycznych formach, zestawiona na nowo z fragmentów w kolażach, czy ukazana w swojej istocie – nieustannym ruchu.

Kim była Janina Węgrzynowska? Jak wyglądało jej życie i praca twórcza? W jaki sposób dotrzeć do prac, ukrytych w archiwach i zamkniętych za drzwiami prywatnych mieszkań? Czy artystka pozostająca przez większość życia samotną, jest skazana na taki los również po śmierci?

Narracja instalacji wiedzie ze świata rzeczywistego, poprzez archiwum artystki do umownej przestrzeni pozostającej w swoistym bezczasie. Jest to z jednej strony działanie dedykowane Węgrzynowskiej – oparte na jej sztuce, z drugiej próba zrozumienia na czym polega samotność i w jaki rejon jest ona nas w stanie zaprowadzić.

Projekt Życie i śmierć Janiny Węgrzynowskiej, jak i wieńcząca go instalacja, odnosi się do tych problemów, opisuje je, jednocześnie próbując pójść krok dalej – podsumować czyjeś życie z perspektywy obcej osoby, zebrać je i wysłać w inną przestrzeń.

* Spektakl/instalacja trwa ok. 45 min. Pierwsze wejście jest o godz. 20:00, a drugie o 21:00.

Koncepcja, reżyseria i wykonanie – Ludomir Franczak,Dźwięk – Marcin Dymiter,Opracowanie literackie – Daniel Odija,Konsultacje artystyczne – Magdalena Franczak,Konsultacje z zakresu historii sztuki – Hubert BilewiczKonstrukcje – Sebastian BuczekWykonanie makiety – Kamil StańczakProdukcja – Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, Fundacja Kaisera SözePartner – DDK „Węglin”

WSTĘP WOLNY

REZERWACJA WEJŚCIÓWEK:

bilety@instytut-teatralny.pltel. +48 791 877 377

ADRES:

Instytut Teatralnyim. Zbigniewa Raszewskiegoul. Jazdów 100-467 Warszawa

Projekty

zobacz wszystkie

Program „Placówka”

Konkurs na projekt teatralny

czytaj dalej

PROJEKT “ŻYCIE I ŚMIERĆ JANINY WĘGRZYNOWSKIEJ”

Życie i śmierć Janiny Węgrzynowskiej to projekt z pogranicza teatru, sztuk wizualnych i dokumentalistyki stworzony przez Ludomira Franczaka. Za punkt wyjścia stawia postać artystki, która całe swoje życie dedykowała pracy twórczej, pozostając całkowicie nieznaną zarówno szerszej publiczności, jak i środowisku artystycznemu. Pytane o nią osoby – niewiele pamiętają, bądź nie chcą rozmawiać, dostępne dokumenty i prace są jedynie szczątkiem tego, co rozproszone zostało po jej śmierci. Postać Węgrzynowskiej znika, rozpływa się, lupuje w pojedynczych gestach i słowach.

Jak opowiedzieć o kimś, kto wymyka się poznaniu? W jaki sposób pozbierać w jedną całość ludzkie życie i ślady, które po nim pozostały? Jaką formę powinna przybrać taka prezentacja?

Podstawą pracy jest tu, ciągle powiększające się, archiwum prac, przedmiotów i dokumentów pozostałych po artystce, staje się ono źródłem wiedzy o Węgrzynowskiej, budując jednocześnie fundament pod dalsze działania. Całość zaprezentowana zostanie w formie trzech pokazów – wykładu, koncertu oraz instalacji performatywnej, całkowicie rezygnując z obecności aktorów.

Projekt podejmuje problem samotności, skupiając się na tym, co pozostaje po śmierci – prac, osobistych przedmiotów, mebli – nadmiaru rzeczy, które nagle stają się problemem dla spadkobierców. Wychodząc od postaci Węgrzynowskiej opowiada o doświadczeniu każdego człowieka.

Forma pracy jest też formą niezwykle bliską samej artystce – posługujemy się tu collage’m, który z jednej strony zawłaszcza pracę innych, z drugiej buduje nową jakość. Jest to złożone działanie, które kładzie duży nacisk na proces. Idąc jej śladami dokonujemy tego tu i teraz – 6 lat po jej śmierci, jednocześnie pozostając w swoistym bezczasie, w którym rytm wymierzany jest przez osobiste przedmioty, napotkane historie i dynamizm związany z faktem, że tak naprawdę nie wiadomo, co kryje się za rogiem.