Opowiem Wam swoją historię. O moim życiu na scenie i w kulisach. O ludziach, którzy mnie otaczali – moich mistrzach i przyjaciołach. O tym, co mnie ukształtowało i o tym, co zawsze było mi bliskie. Podzielę się z Wami moim życiowym doświadczeniem, nie skrywając się za żadną maską. To jest dzisiaj moja rola.
Gołda Tencer urodziła się kilka lat po II wojnie światowej, w roku 1949, kiedy tliły się jeszcze zgliszcza zamordowanego żydowskiego świata. Jej rodzice – Szmul i Sonia – cudem przeżyli piekło Holocaustu, reszcie rodziny już się tak nie poszczęściło. Wychowywała się w Łodzi, w domu na wskroś żydowskim, ze wszechobecnym jidysz – językiem Żydów aszkenazyjskich, który z Polski niemal zniknął. Była też jedną z ostatnich, która chodziła do żydowskiej szkoły, noszącej imię Icchoka Lejba Pereca. Mając lat dwadzieścia, zjawiskowo piękna Gołda wyjechała do Warszawy, marzyła bowiem, by zostać aktorką. Zapukała do drzwi Teatru Żydowskiego, w którym kierownictwo przejął właśnie – po legendarnej i zmuszonej do wyjazdu z kraju Idzie Kamińskiej – Szymon Szurmiej. Skończyła prowadzone przez niego Studium Aktorskie i zaczęła pracę na scenie. Wtedy rozpoczął się także romans Gołdy ze starszym o grubo ponad dwadzieścia lat Szymonem. Wielu nie dawało im szans, ich związek przetrwał jednak wiele lat. Byli małżeństwem do śmierci Szurmieja w zeszłym roku.
Publiczność filmowa pamięta ją głównie z ról Żydówek, perłą w koronie jest z pewnością Blanka w „Austerii” Jerzego Kawalerowicza. W teatrze aktorka zagrała kilkadziesiąt ról, z których najważniejszą jest najpewniej Lea w „Dybuku” Szymona An-skiego z 1973 roku w reżyserii Szymona Szurmieja. Ale nie był to jej pierwszy i jak się okazuje ostatni „Dybuk”. Wcześniej w inscenizacji Buzgana Chewela zagrała Gitlę (1970), a później ponownie u Szurmieja w kolejnym „Dybuku” – Sure Bas Tojwim. Dzisiaj Gołda Tencer wraca do wielkiego dzieła An-skiego, tym razem w inscenizacji Mai Kleczewskiej, którą artystka zaprosiła do Teatru Żydowskiego już jako jego szefowa. Premiera zaplanowana jest na 17 kwietnia.
Jej działalność artystyczna, a także społeczna wychodzi daleko poza teatr. Gołda Tencer kieruje założoną przez siebie Fundacją Shalom, Centrum Kultury Jidysz i Festiwalem Kultury Żydowskiej „Warszawa Singera”. Jest wręcz opętana ideą ocalenia tego, co tylko się da z zamordowanej kultury polskich Żydów. To jej życiowa misja, której jest wierna przez całe swoje życie. /Mike Urbaniak/
MOJA HISTORIA to cykl rozmów z najwybitniejszymi artystami teatru, ludźmi różnych specjalności i zawodów, których kuratorem i prowadzącym od stycznia 2015 roku jest Mike Urbaniak. Spotkania z aktywnym udziałem publiczności odbywają się raz w miesiącu. Biograficzna opowieść bohatera opatrzona zostanie materiałami ikonograficznymi, a także specjalnie nagranymi materiałami filmowymi. Do rozmowy zaproszeni zostaną również goście specjalni, których pytania i refleksje pozwolą skierować uwagę na szczególnie interesujące nas zagadnienia. Rozmowy będą nagrywane i prezentowane także na antenie „RDC” i na stronie internetowej Instytutu.
Mike Urbaniak jest dziennikarzem kulturalnym, krytykiem teatralnym, autorem rozmów z wybitnymi postaciami polskiej kultury, głównie teatru. Współpracuje w wieloma tytułami prasowymi, na stałe pisze do „Wysokich Obcasów” i weekendowego magazynu Gazeta.pl, a w Polskim Radiu RDC prowadzi m.in. autorski program „Pan od kultury”. Jest członkiem Komisji Artystycznej Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
WSTĘP WOLNY
REZERWACJA:
rezerwacja miejsc:bilety@instytut-teatralny.pltel. (22) 501 70 02
PARTNERZY:
