Jedna z najważniejszych książek Skrzyposzka  pt. „Wolna Trybuna”, nazywana dziś „legendarną”, „kultową”, „najważniejszym zapisem doświadczenia PRL”, czekała na odkrycie ponad piętnaście lat. Na tekst  tej powieści składają się listy obywateli do tytułowej „Trybuny” – forum powstałego dla uczczenia 50-lecia PRL. „Wolna Trybuna” po raz pierwszy wydana została w języku niemieckim w 1984 roku. W Polsce doczekała się publikacji dopiero piętnaście lat później (1999). Mimo rozgłosu, a nawet swoistego kultu, którym „Wolna Trybuna” cieszyła się w latach 80., jej polska premiera literacka nie wywołała większego rezonansu. Powodem niezrozumienia i braku akceptacji dla książki Skrzyposzka była przede wszystkim ówczesna sytuacja polityczna kraju oraz świadomość Polaków, całkowicie odmienna od tej, opisanej w powieści – pełna entuzjazmu wobec przemian politycznych, daleka od napięć i lęków cechujących bohaterów Skrzyposzka. Sens powieści, która groteskowością wizji przywodzi na myśl Orwella, a demaskacją fałszu – Gombrowicza, dociera do nas na nowo dopiero dziś, gdy doświadczyliśmy zarówno skutków rozmaitych kryzysów, jak i wynikających z nich rozczarowań.

Spektakl w reżyserii Pawła Wodzińskiego stwarza – poprzez teatr – szansę przywrócenia twórczości Christiana Skrzyposzka i należnego jej miejsca w świadomości Polaków. Akcentując przede wszystkim współczesny wymiar tej powieści, przedstawienie pomyślane zostało jako projekt społeczny, którego uczestnicy – statyści, nieprofesjonalni artyści i zawodowi aktorzy, wyłonieni zostali w drodze castingów.

Jedna z najważniejszych książek Skrzyposzka  pt. „Wolna Trybuna”, nazywana dziś „legendarną”, „kultową”, „najważniejszym zapisem doświadczenia PRL”, czekała na odkrycie ponad piętnaście lat. Na tekst  tej powieści składają się listy obywateli do tytułowej „Trybuny” – forum powstałego dla uczczenia 50-lecia PRL. „Wolna Trybuna” po raz pierwszy wydana została w języku niemieckim w 1984 roku. W Polsce doczekała się publikacji dopiero piętnaście lat później (1999). Mimo rozgłosu, a nawet swoistego kultu, którym „Wolna Trybuna” cieszyła się w latach 80., jej polska premiera literacka nie wywołała większego rezonansu. Powodem niezrozumienia i braku akceptacji dla książki Skrzyposzka była przede wszystkim ówczesna sytuacja polityczna kraju oraz świadomość Polaków, całkowicie odmienna od tej, opisanej w powieści – pełna entuzjazmu wobec przemian politycznych, daleka od napięć i lęków cechujących bohaterów Skrzyposzka. Sens powieści, która groteskowością wizji przywodzi na myśl Orwella, a demaskacją fałszu – Gombrowicza, dociera do nas na nowo dopiero dziś, gdy doświadczyliśmy zarówno skutków rozmaitych kryzysów, jak i wynikających z nich rozczarowań.

Spektakl w reżyserii Pawła Wodzińskiego stwarza – poprzez teatr – szansę przywrócenia twórczości Christiana Skrzyposzka i należnego jej miejsca w świadomości Polaków. Akcentując przede wszystkim współczesny wymiar tej powieści, przedstawienie pomyślane zostało jako projekt społeczny, którego uczestnicy – statyści, nieprofesjonalni artyści i zawodowi aktorzy, wyłonieni zostali w drodze castingów.

Prapremiera spektaklu odbyła się 20 października 2013 roku w Gdańsku na „All About Freedom Festival” organizowanym przez Europejski Centrum Solidarności. Projekt „Wolna Trybuna” powstaje w wyniku współpracy trzech instytucji: Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie, Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku oraz Fundacji „sztuka.idea.”.

BILETY:

10 zł

Kup on-line na EVENTIM.PL

Bilety dostępne również w: – księgarni PROSPERO,– bileteriach EMPIK,– sklepach Saturn,– salonach Media Markt,– kasy sieci Eventim.

REZERWACJE:

Bilety można rezerwować pisząc na adres: bilety@instytut-teatralny.pl lub pod numerem telefonu (022) 745 10 32

ADRES:

Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiegoul. Jazdów 100-467 Warszawa

WOLNA TRYBUNA | galeria

TWÓRCY:

reżyseria i scenografia:Paweł Wodziński

w projekcie biorą udział:Ryszard Abraham, Ryszard Bobrowicz, Piotr Boruta, Maciej Brzoska, Maciej Dużyński, Sławomir Głazek, Aleksandra Jastrzębowska, Borys Jaźnicki, Marcin Majkut, Dominik Nowak, Michał Opaliński, Mikołaj Osiński, Kaja Stępkowska, Jan Krzysztof Szczygieł, Zbigniew Wasilewski,  Irena Wiesiołek, Włodzimierz Wilkosz

dźwięk: Piotr Olszewskikierownictwo produkcji: Anna Galas-Kosil, Celina Zboromirska-Bieńczak

WOLNA TRYBUNA (fragment)

„Wystarczy dzisiaj rozejrzeć się wokół, by spostrzec, że to polityczne, duchowe i społeczno-kulturalne  rozszczepienie naszego Społeczeństwa odwzorcowuje się w każdym poszczególnym przejawie jego codziennego bytu, że struktura Całości powtarza się w każdej poszczególnej żywej komórce organizmu Społeczeństwa: tak w życiu naszej gospodarki i ekonomii, jak w życiu naszej Nauki, Kultury i Oświaty. Wszędzie rządzą nami nie-najlepsi z nas, nie-najmądrzejsi i nie-najbardziej kwalifikowani; wszędzie, tak o treści jak i o sposobach, w jakie urzeczywistniamy się jako Społeczeństwo, nie  c i  decydują, którym chcielibyśmy powierzyć intelektualną i polityczną odpowiedzialność za nasze Jutro. I doprawdy mniejsza o to, czyta nasza supozycja jest słuszna, czy faktycznie stać nas na  l e p s z ą  ekipę; ważne jest, że takie jest nasze społeczno-narodowe mniemanie i że w zgodzie z tak urobioną mentalnością  t r a k t u j e m y  tę Rzeczywistość : jako coś gorszego od nas samych.” (Christian Skrzyposzek, „Wolna Trybuna”)

PAWEŁ WODZIŃSKI

Reżyser teatralny, absolwent Wydziału Aktorskiego (1989) i Wydziału Reżyserii Dramatu (1993) Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Debiutował w warszawskim Teatrze Dramatycznym przedstawieniem „Woyzeck” Georga Büchnera w 1992 roku. W 1998 roku założył a następnie był szefem towarzystwa teatralnego – stowarzyszenia powołanego do promocji współczesnej dramaturgii oraz głoszącego ideę teatru społecznie zaangażowanego. W latach 2000-2003 pełnił funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego Teatru Polskiego w Poznaniu. W latach 2005-2007 był kuratorem polskiej ekspozycji narodowej na 11. Praskim Quadrenniale Scenografii i Architektury Teatralnej oraz wystawy „Przestrzeń teatru zaangażowanego” w Narodowej Galerii Sztuki „Zachęta” w Warszawie (2007).  W roku 2010 był dyrektorem programowym 5 .Międzynarodowego Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych R@PORT w Gdyni. Od 2010 r. przewodniczy Radzie Fundacji „sztuka.idea.”. Reżyserował i tworzył scenografie do wielu przedstawień teatralnych i operowych. Pracował na czołowych polskich scenach, w Teatrze Rozmaitości w Warszawie, Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, Teatrze Polskim we Wrocławiu. Ostatnio związany z Teatrem Polskim im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy, gdzie  wyreżyserował sztukę Stanisława Wyspiańskiego „Powrót Odysa” (2007) a także spektakle „Krasiński. Nie-Boska komedia. Instalacja teatralna”(2008), „Słowacki. 5 dramatów. Rekonstrukcja historyczna” (2010), „Mickiewicz. Dziady. Performance” (2011) oraz „Ślub” Witolda Gombrowicza (2012). Jego spektakle gościły na wszystkich najważniejszych festiwalach teatralnych w Polsce, m.in. na Warszawskich Spotkaniach Teatralnych, festiwalu „Boska Komedia” w Krakowie, Festiwalu Klasyka Polska w Opolu. Paweł Wodziński jest autorem blisko 40 scenografii. Pisze teksty teoretyczne i felietony.

WIDOK Z CZARNEGO POKOJU – O CHRISTIANIE SKRZYPOSZKU

Jakiś czas po opuszczeniu Polski w 1970 roku, otrzymałem w Kopenhadze list od Christiana Skrzyposzka. Zapraszał do siebie, do Berlina Zachodniego. Odebrał mnie na dworcu i zawiózł do domu. Zapoznał z żoną i oprowadził po przestronnym mieszkaniu. Ale najważniejszy pokój zostawił na następny dzień. Po śniadaniu przebrał się w czarny, miękki garnitur, pod którym miał ciemną koszulkę. Skarpetki i buty także były w czarnym kolorze. Zaprowadził mnie do gabinetu, w którym pisał. Delikatnie otworzył drzwi. Zobaczyłem wnętrze, gdzie czarne były ściany, sufit i chyba nawet posadzka: Christian był bardzo konsekwentnym twórcą. Okno otulały grube, czarne zasłony. Na środku stał czarny stół a na nim równie czarna maszyna do pisania. Obok czarne krzesło. Jedynie kartki papieru na stole były nieskazitelnie białe. Gdy chciałem wejść do wnętrza, powstrzymał mnie. Byłem nieodpowiednio ubrany w niebieską koszulę i jasne spodnie… [ czytaj więcej – „Widok z czarnego pokoju”, Bronisław Świderski ]